Sehr geehrte Frau Präsidentin! Leve Kolleginnen! Leve Kollegen! Un vör allens leve Tokieker! Ik hool dat mal för en ganz charmante Idee, dat wi vundage düsse Debatte, tominnst jeden, de dat noch so’n beten kann, op ene Minderheitenspraak holen draff. Übrigens heff ik sogor versöcht, ob ik dat mit düssen Gendern – Ji vun de Grönen maakt dat ja af un an – ok kann. Aver ik kann Jo seggen: Op Plattdüütsch funktioniert dat eenfach nich, un dat is ok goot so. Ik draff dat ok seggen: Ik hebb mi düchtig freit, dat use Fachpolitiker vun dat Innere un vun de Kultur mi as plattdüütschen Huushöller hier vundage dat Rederecht inrüümt hebbt. Aver so’n beten bün ik ja as Huushöller ok dorför verantwortlich, dat wi mit 56 Millionen Euro de Minderheiten in use Land un vör allens ehre Spraken hier fördern doot. Un so’n lüttjen Wink hebb ik ja an de Ampel: Ik glööv, wi mööt dor mehr maken – wi hebbt dat eben höört –, un wi dröfft dor nich kürzen, op gor kenen Fall! Deshalb draff ik dat ok seggen: Wi höört leider veel to selten, lieber Johann Saathoff, use plattdüütsche Spraak hier in’n Bundesdag, obwohl in Düütschland jümmers noch över 7 Millionen Lüe Plattdüütsch snackt. Dorvun hebbt sogor 2,2 Millionen ganz bannig gode Kenntnisse vun düsse Spraak. Geern erinner ik mi jümmers doran, as ik mit mien Fründ Wolfgang Börnsen, de sik um dat Plattdüütsche bannig verdeent maakt hett, hier in usen Plenum Plattdüütsch snacken kunn. De een oder anner kennt den Wolfgang noch. Dat wöör en anständigen Keerl. Umso wichtiger is dat, dat wi vundage mit usen neetgründeten Parlamentskreis vun us plattdüütsche Afgeordnete nu tominnst so en beten use Heimatspraak hier in Berlin pleegt. Danke, leve Gyde, dat du dat för us organiseert hest! Oh, dat is mal ganz wat anners. Ik frei mi dor op. Ja. Oh, Herr Kolleeg, nu köönt Ji denken, dat hebbt wi afspraken. Wi hebbt dat nich afspraken, dat wi dat maakt. Se höört ja – un dat is dat Wichtige –, dat wi in Düütschland all en anner Platt hebbt. De Johann Saathoff hett dat Oostfresenplatt, ik hebb dat Bremer Platt, un du hest dat Mönsterländer Platt. Un dat maakt düsse Spraak ja so’n beten lebendig. Aver wat köönt wi doon? Dat Beste, Frau Präsidentin, wörr, wenn wi jede Weke hier ene plattdüütsche Debatte hebbt. Denn – dat wull ik jetzt mal seggen – dat Plattdüütsche sorgt ja för grote Harmonie. Wi markt dat doch all: Dat Plattdüütsche föhrt us so’n beten tohopen. Un egentlich mutt ’n seggen: Plattdüütsch as Amtsspraak in’n Bundesdag is doch wat Schönes. Bi us in Neddersassen seggt wi af un an, wenn dat so emotional mit us dörgeiht: Klei mi mal an’n Moors. – Dat höört sik doch schön an, ne? Wenn ik aver segg: „Leck mich am A.“, is dat wat anners. Deshalb glööv ik: Mehr Plattdüütsch hier in usen Bundesdag kann hölpen för de Werbung för use Spraak, un wi schüllt dat mehr maken. Dank di! Dat is eben vundaag ok bannig wichtig, dat wi ok na buten as Politiker dokumentiert, dat dat Plattdüütsche in usen Bundesdag eben nich vergeten warrt. Dat gellt natürlich ok för de annern Spraken un för de Dialekte. Wenn ik över Dialekte snack – ik kiek Ralph Edelhäußer an –, kann ik mi dat nich verkniepen, miene bayerischen Kollegen af un an drop hintowiesen, dat se mit dat Bairische ja man bloß en Dialekt hebbt, wi aver mit use plattdüütsche Spraak ene indragen, anerkannte Spraak hebbt. Dat is ganz wat anners; dat mutt ik mal seggen. Wi hebbt dat eben höört: De Fraag is ja wirklich, wat wi maken köönt, dormit de Minderheitenspraken eben nich utstarvt. Seker, wi köönt Geld in den Huusholt instellen, un villicht warrt dat ja ok noch mehr; de Huusholtsberatungen staht ja vör de Döör. Aver ik bin ganz ehrlich: Geld is wichtig, Geld ünnerstützt, aver Geld reckt allene nich. Wichtig is, dat use Scholen ok tokünftig de Kinner in Kontakt mit dat Plattdüütsche bringt. Ik erinner an de plattdüütschen Wettbewerbe för de Kinner. Dat is för vele junge Lüüd de eerste Kontakt mit use Heimatspraak. Un ik draff ganz bannig Danke seggen an all, de sik dor engagiert un dat Ganze organisiert. Frau Präsidentin, damit müch ik denn ok fast ophören: Dat Allerwichtigste is aber – un nu kummt en ganz groten Appell an all de Tokieker buten an de Fernsehapparaten –, dat Ji, wenn Ji noch so’n ganz lütt beten Plattdüütsch snackt, dat ok mit jone Kinner, mit jone Enkelkinner doot. Denn bloß, wenn ene Spraak in use Familien snackt warrt, denn hett de Spraak ene reelle Chance to överleven. Bi mi weer dat so ähnlich, Frau Präsidentin, wie bi Gyde: Miene Kinner hoolt mi dat jümmer vör – de sind vundage 23 un 24 Johr oolt – un kritisiert mi bannig, dat ik nich Platt mit jüm spraken hebb. Worum ik dat nich doon hebb, weet ik egentlik gor nich. Aver eens hebb ik denn seggt: Wenn ik mal Enkelkinner hebben schall, denn snack ik Platt mit de Enkelkinner. In düssen Sinne: hartlichen Dank.